about past midnight love crimes..

I have heard that most passion crimes take place during the dark hours...
does anyone know why?does someone who has the intention of such an act meet his inspirational climax when the clock strikes 12?
what comes in mind?hitchcock,noir films,kim bassinger,smoke,saxophones playing..
πιστέυω οτι η μουσική παίζει μεγάλο ρόλο σε πολλές φαντασιώσεις..ερωτικές,ρομαντικές,μίσους,κλπ..όλες διακατέχονται απο ένα soundtrack ή στην περίπτωση μας score, for the sake of being precise..
έχετε παρατηρήσει ποτέ οτι πολλά απο τα καθημερινά μας περιστατικά διαδραματίζονται ύπο τους ήχους κάποιας μουσικής?τουλάχιστον οι δικές μου κινήσεις συνοδέυονται απο ήχους, jingles μέχρι soundtracks.O ήχος αποτελείται απο σώματα που προκαλούν δονήσεις τα οποία διαδίδονται μέσω αέριων,στερεών και υγρών μεσών. Ο ήχος είναι η υποκειμενική εντύπωση
που δημιουργείται στον εγκέφαλο απο την διέγερση των αισθητήριων οργάνων της ακοής. . . .
{Ευχαριστούμε την βικιπαίδεια για το tip. Για περαιτέρω επιμόρφωση πατήστε τις τελίτσες.. (τις απο πάνω)} είμαστε όμως οφ τόπικ.
Που θέλω να καταλήξω εν ολίγοις?δεν ξέρω..και εσείς προφάνως διαβάζετε αυτο το post επειδή δεν έχετε τίποτα καλύτερο να κάνετε σ'ενα σαββατόβραδο..δεν σας κατηγορώ η Αθήνα εχει καταντήσει λίγο σαν σκηνή σε συνεχές re-play,λίγο πασέ με τον τρόπο της.
Ας επανέλθουμε, δονήσεις=ήχος=πληθώρα ήχων=ίσως μουσική, τεσπά u get it ...
Εμένα μ'ενδιαφέρει η μουσική. όχι δεν είμαι μουσικός.απλά αγαπώ την μουσική. και αν η μουσική ήταν γκόμενα, τότε σίγουρα θα'μουν λεσβία.
She is captivating,inspiring,moving,strong,mellow,wise,soft,beautiful and ugly at times. She is capable of making you feel things you would have never felt in any other way. She is the medium that offers connection to your inner self,thoughts,id,u name it..she can make you cry if she wants to..or laugh..or fall in love..είναι πλανέυτρα σας λέω..για αυτο είναι και γυναίκα.
Σαν το κρασί,συνοδέυει όλες τις περιστάσεις..χαρές,γάμους,λύπες,χωρισμόυς,φόνους και πόνους...η φονικούς πόνους!hmmm... :P
Ας τοποθετήσουμε έναν χαρακτήρα σε μια σκήνη όπως αναφέρεται και ο τίτλος του τόπικ.
Εμπνέομαι απο κάτι που ακουώ.
Ο ήρωας ανάβει ένα τσιγάρο, ίσως και 2..είναι όμορφος, αλλά απόψε γοητευτικός με την λάμψη που του δίνει η γνώση ή σοφία της απόφασης του..μοιάζει λίγο με τον jeff buckley..
είναι κατασταλλαγμένος και σίγουρος..θα την βρεί..του έδωσε πολλά, και σε μια στιγμή αποφάσισε να τα πάρει όλα πίσω. Είναι παιδί της κατα μία άποψη, τον διαμόρφωσε σε πολλά, μαζί της έζησε ακόμα περισσότερα.
Εξαιτίας της έφτασε ψηλά, την είχε ως σημείο αναφοράς του. όλα άρχιζαν και σταματούσαν σε αυτήν. Ότι έκανε ήταν μόνο για να την ευχαριστήσει. Θα μπορούσε να'ταν η μάνα του, ή μέντορας του. Στην περίπτωση μας ήταν αυτή που διάλεξε να σταθεί στο πλαί του.
Όχι δεν ήταν αχάριστος, παρά μόνο απελπισμένα άδειος.
Έφυγε και πηρε μαζί τις τις αισθήσεις του,τις αναμνήσεις, το είναι του.
Δεν αποφάσισε να σκοτώσει απο αχαριστία, ούτε απο μίσος..αφου δεν είχε αισθήματα.
Έκπλήρωνε το μόνο που του'χε απομείνει να κάνει. Σαν μηχανή προγραμματισμένη για την αυτοκαταστροφή της στο τελευταίο στάδιο.
Θα της έκανε έρωτα, ατελείωτο, θα χανόντουσαν και θα βρισκόντουσαν στο μοναδικό κοινό σημείο επαφής που τους είχε απομείνει..στην κλιμάκωση θα της έπαιρνε την ζωή, με τον πιο οικείο τρόπο..τα δάχτυλα του γύρω απ'τον λαιμό της..η τελευταία επαφή..το αντίο του και η λύτρωση του.

Θα μπορούσε να'ναι απόσπασμα απο bell, don't u think?

what if i told u..what i'm listening to: Bohren & the club of Gore
anyway enough για απόψε, έχω και τρείς ταινίες να δώ, και ένα σπίτι να μαζέψω.

γενικά εσείς τι λεεί?πως πάει?